askimin ve nefretimin birlestigi an :))

Sevdiğin tek kişiyle olamadığında, seni seven tek kişiyle kalabilir misin.?

Beni seversen, ben de seni severim. Ben severim üzülürüz ikimizde.
Beni değiştirmeye çalışma artık. Ben buyum, gördün. Yaşadın beni. Tüm zorluklarımı çektin.
Sevme artık. Seni sevebilecek birilerini bul. Üzme onu, onun da seni üzmesine izin verme.
Benim kadar sevenini arama ama. Bulamazsın, olmayacak hiç.
Seni kimse beni kadar sevemeyecek.
Ama ben de sevmeyeceğim artık, üzgünüm. Seni seversem üzülürsün. Artık üzülme.
Aptal olma, sevme beni

Git ama gitmemiş gibi yap olur mu? Aşkını al ama kokun kalsın istiyorum.
Yanımda olsan, sana sımsıkı sarılsam, kokunu içime çeksem. Sende bana sarılsan, nefesini duysam, hiç yanımdan ayrılmasan. İşte ancak o zaman dünyanın en mutlu insanı olabilirim.

Sevmek tehlikelidir.
“Biliyorum bunu. Daha önce birini sevdim. Sevmek; uyuşturucu almak gibidir. Başlangıçta kendini iyi hissedersin, bütünüyle verirsin. Ertesi gün, daha fazlasını istersin. Henüz zehirlenmemiş, o duygudan hoşlanmışsındır ve onun üzerindeki egemenliğini sürdürebileceğini sanırsın. Sevdiğin kişiyi iki dakika düşünür, sonraki üç saat boyunca unutursun.

Ama, yavaş yavaş onun varlığına alışır, ona bütünüyle bağımlı hale gelirsin. Böylece, onu üç saat düşünüp, iki dakika unutmaya başlarsın. Yakınında değilse, bağımlılarının uyuşturucu bulamadıkları zaman hissettikleri şeyi hissedersin. Uyuşturucu bağımlılarının, gerek duydukları şeyi bulamadıkları zaman hırsızlık yaptıkları, kendilerini aşağıladıkları gibi, aşk için her şeyi yapmaya sen de hazırsındır…”

 

Seni olduğun gibi sevdim, tüm günahların ve arızalarınla. Uzaktan sevmenin en güzel yanı bu zaten. Kimseyi değiştirmeye kalkmıyorsun. Her şeyi olduğu gibi kabulleniyorsun. Aynı gökkubbenin altında yaşadığımızı bilmek yetiyor bana. Başımızı kaldırdığımızda gördüğümüz sema aynı, yıldızlar aynı, dolunay aynı. Bunu bilmek yetiyor bana. Umurumda değil ki nerede uyuyorsun, kimin yanında…

Belki de bir hayalin peşinden yıllarca koşabilmektir ya da koşmayı düşünebilmektir ,aşk.
Üstelik yitip giden, hızla geçen zamanın sonunda, o hayali hiç gerçekleştirememe olasılığına rağmen.. .
Ve aslında hiçbir benzetmenin, hiçbir tarifin aşkı tanımlayamayacağını bile bile,
aşk üzerinde yazma, söz söyleme cesareti gösterebilmek, o yazılanları, söylenenleri okuyabilmek, dinleyebilmektir aşk.

 

Neden aşkın başladığı anı bilemeyiz de bittiği zamanı mutlaka biliriz.



Sevmek,sevdiğin kişiyle birlikte olmak değildir unutma.
Çünkü aşk; “onunla yaşamak değil, onu yaşamaktır aslında.

Karşına çıkan herkeste seni aramak…
Seni hatırlattığı için birine âşık olduğunu sanmak…
Sen olmadığını bile bile, bütün hayatını bu ilişkiye adamak için çırpınıp durmak…
Bunu bile bile yaşamak nedir bilir misin?…
Düşünsene, ben seninle düşlerimi, heyecanlarımı, çocukluğumu, acılarımı aldattım…
Seni unuturum diye yaşamaya başladığım her aşkı, ben yine seninle aldattım…
Sen beni içine almadığından beri yıllardır ben seninle kendimi aldattım…

Özlem; gidip görmek istemen ama gidememen, görememen;gene de, istemen…

 

Kadın: Bazen seni özlüyorum.
Adam: Seni hiç özlemiyorum.
Kadın: Bazen senin için ağlıyorum.
Adam: Ben hep gülüyorum.
Kadın: Ayrılık zor
Adam: Benim için değil
Kadın: Duyguların öleli ne kadar oldu?
Adam: Sensizken yaşıyor muyum sanıyorsun?

 

Anılarınızı asla söküp atamazsınız.
Artık onlar bir parçanızdır.Tıpkı bir zamanlar O’nunda olduğu gibi..
Son bir kere görmek istersin onu hatta son bir kez sarılmak,kokusunu içine çekmek istersin. Ve o an zaman dursun istersin. Gözlerinin içine bakıp onu daha çok sevmek istersin..

 

Ben o yazdıklarımı yalnızca sana yazabilirdim.
Çünkü şu kainat denen nesnenin içinde en çok sevdiğim yürek, üstüne en çok titrediğim insan kalbi senin göğsündekidir. Ve ben işte böyle, büyük ve korkunç bir tezat cehenneminin içinde yanarak, bu en aziz bildiğim kalbin üstüne delice saldırdım…
Bana acı demiyorum. Yalnız ıstırabıma hürmet etve sana ne kadar bağlı olduğumu anla… Sen benim yalnız arkadaşım değilsin, yalnız arkadaşlığımız beni doyurmaz, ben aramızda yalnız arkadaşlık rabıtalarıyla iktifa edemem.
Sen her şeyimsin benim.
Ve bu her şeyden bir küçücük zerre bile eksilse ben bomboş kalırım.
Emin ol ki, hiçbir insan başka bir insanın önünde bütün deliliklerini, ruhunun bütün korkunç taraflarını bu kadar açıkca itiraf etmek cesaretini göstermemiştir…



Hani insan bazen ne ileri ne geri, tek bir adım atamaz ya.
Birini yanında tutmayı bilemez ama onun yokluğunu da istemez .
Kaybetmeyi göze alamaz;ama kazanmak için de mücadele etmez.
Bağlanmaya cesaret edemez ama azat da etmez o’nu..
Ne sevilmekten vazgeçer, ne sevmeyi bilir.
Hani çok sonra zaman geçer savrulurlar ya,
o zaman dökülür dudaklardan itiraf edercesine:
Ne göze alabildim ne de gözümü alabildim.



Bir iki üç!"
deyince çıkmıyorsa aşk ortaya;
kimsede suç arama,saymasını bilmiyorsun!
Aşk iki kişiliktir,üçten mi medet umuyorsun..

 

Ona sığınıp her şeyi unutmayı ve onunla her şeye yeniden başlamayı istersin.

Sadece,özledim.Çok özledim.

Seni seviyorum,gerçekten seviyorum.

 

Bazen insan; “ben iyiyim” dediğinde gözlerinin içine bakıp “iyi değilsin biliyorum” diyecek birine ihtiyaç duyar.

‘Gözünden akan tek damla yaşı hayatım boyunca unutmam.’dediğinde daha önce ne kadar ağladığım hakkında hiç bir fikrin yoktu.



Aynı beni kaç kez ağlattığını bilmediğin gibi.Sen beni yalnızca bir kez ağlarken gördün.
‘Benim için ne kadar değerli olduğunu bilmiyorsun.’ dediğinde ise hayatımdaki yerini tahmin bile edemezdin.
Bunları hatırlamamalıyım belki.Söylediklerine inanmamalıyım.
Ama beni ayakta tutan şeyler bunlar yokluğunda.
Her şey o kadar saçma ki.-Senin dışında.-
Gözlerin.Ellerin.Sen.
Ben o kadar özledim ki.Tarif bile edemiyorum artık.
Özledim demek yetmiyor hatta bazen.Sanki o tek kelime hissettiklerimi ifade etmeye yeterli değilmiş gibi geliyor.
Ama şimdi benden kilometrelerce uzaktasın.Elimde olsa beş dakika bile görmek için çıkar gelirim yanına.
Ve sen o kadar yoksun ki.Tarif bile edemiyorum artık.

 

nsan birini çok sevdiğinde, bir süre sonra hiçbir şeye tepki veremiyor. Oturuyor bir cam kenarına ve öylece izliyor etrafı. Boş boş bakıyor. Zaman akıyor ve hala boş gözlerle süzüyor etrafı. Sonra kendine geliyor, saatlerini harcadığının farkına varıyor. Ama o camın kenarından hiç kalkmayı hiç istemiyor. Çünkü insan; özlüyor. Çok özlüyor. Tahmin edebileceğinden de daha fazla.







Bir şeyler söylemem gerekiyor dimi ?

- Gerekmiyor, bir şey söylemek sana göre değil.
Sen bir şey söylemeden gidersin dimi?
Hemde öyle bir gidersin ki, bırak yaşamayı insanın nefes alması bile yarım kalır.
“Sen o kadar bir şey söylemeden gidersin ki üstüne milyonlarca şey söylenir.”
Sen bana bir şey söyleme, git. Sadece git.

- Gitmedim.

- Yanlış. Sen hiç gelmedin.