/... Ey Hayat
Bütün öfkem sana bilesin!
Bu damarı çatlayan ar senin
Günahını benim kanımda arama!... /
En fazla sen gibi, en az sen kadar bu ömrüm
Adadığım adaklar dünlere,
Yarın, gözlerine yazılmış güzel bir şarkı gibi
Sensiz dinlersem, bil ki gözlerini unutmadım...
Ne çok direndim oysa,
Cevabını bilmek, sorunun can yakıcı ağırlığını hafifletmiyormuş
Zaman sadece bir süs kolumda,
Tut ki gece yorulsa, düşürse ruhumu bir yıldız kayarken
Sen mi kaybolursun ben mi?
Söyleme!
Volta atıyorum, içimdeki virajlarında
Sadece bir an körkütük sarhoş olsam kederinle
Kontrolden çıkar gözyaşlarım, sende paramparça olurum
Tutuyorum tüm yolları,
Gelmiyorsun..
Gitmiyorum..
Varlığına deliyken
Yokluğuna delir(e)memek
Susuzluktan dudakları çatlamış bir ağıt gibi yakıyor beynimi.
Tut ki, alev alsa senli bildiklerim
Sen mi kül olursun ben mi?
Özlem sadece bir kelime,
Adının yanında devrik bir cümleye dönüşen!
De ki özleme, özlemek haram
Aslı yok, gördüğü rüyanın hükmü yok,
Hadi boşa tek celsede senimi benden!
Hangi bakışa dokundun da
Gülüşünü saklamadın bana?
Benimdi sandım, kadife bir uykuda büyütürken huzurumu,
Sanmalarım hangi yabancı söze vuruldu böylesine?
En fazla sensiz gibi, en az sensizlik kadar bu ömrüm
Küf kokuyor caddeler, virajlarında boğuluyorum.
Ağıtlar kendi kendini yakıyor!
Kırılıp dökülüyorum, yavaş yavaş
Toplama!
Parmağımı basıyorum acımın en kanayan yerine
Öfkem alnının ortasından vuruyor hayatı,
Avuçlarımdan düşüyor yüreğin...
Şimdi sen mi kanıyorsun ben mi?
/.. Ey Hayat!
Oluk oluk kanatsan da ömrümü
Varlığın, burnumda ince bir sızıdan ibaret.../
