Ey Hayat!! Kırgınım Sana...

Ne zaman akşam olsa dağlı bir çiçek
ve yaralı bir kelebek
gelip hüznünü döker sancılı yüreğimin üstüne...
bir yıldız kayar ömrümün hazan defterinden
sonbahar rüzgarları eser yaralarımda
buğulu gözlerimde dağ dağ duman
boğazımda düğüm, başımda gam
yanık türkülerle hicranını dağlar sinem oy
alıp götürür beni uzak diyarlara....

Ben ki, yolunu yitirmiş seyyah, yükü ezgili ah
veda istasyonlarında titreyen en acılı gözyaşıyım
hangi yana dönsem ihanet
hangi yola gitsem acılar keser önümü...
oy sevdasına, belasına yandığım hayat
hangi uçurum kaderim benim, hangi dağbaşıyım
hangi uçurumun başında gözyaşıyım

Ben ki, hicran ağlarında bülbül,
hazan bağlarında gözü yaşlı gülüm
ah çeken bir kızın gözlerinde mendil
bütün mevsimlere ağlayan eylülüm
kar yağdı gönül şehrime
cemrenin toprağa vurduğu,
gülün yaprağa durduğu zaman geçti ömrümden
sızılı bir bedendir artık yaşamak
ateşin koruna, gülün dikenine değdi elim...

Ben ki, her kuyuda bin Yusuf...
her hasrette Züleyha'ya yangınım...
her sahrada bir Mecnun
her çölde bir Leyla'ya dargınım...
yürek enkazımın altında kaldı yaslandığım duvar
yenildim işte ey hayat, kırgınım, dargınım!
yere çaldım kara bahtımı...

varsın menekşe gözlü çiçekler boyun eğsin yenik sevdama
umurumda değil artık dağlı çocukların karbeyaz gülüşleri
ben ki, kırık hayallerle
bir uçurumun kenarından yuvarladım umutlarımı
çıkışı olmayan kuyulara savurdu beni rüzgar
varsın bütün iklimlerin bulutları gözlerimde biriksin
düşmesin bir damla çağlayanlara

Yeniğim işte ey hayat kırgınım, dargınım!
zalimlere de kalmaz bu dünya bilirim
gözlerimde avuç avuç şiir yaraları
bileklerimde kelepçe
kıramadım zincirin son halkasını ne deyim
ahh! gül yürekli çocuklar çok uzakta kaldı…

Kırıldı duygu ağacımın ince dalları
bıraktım yapraklarını savrulsun kendince
anladım ki, bastığım bütün topraklarda silinmiş ayak izim
hangi taşa dokundum kanadı, hangi pınara baktım ağladı
gözlerimle öptüm geçtiğim bütün uçurumları bir bir
ihanet yüreğe saplanmış bir hançer ey hayat bilirim

İçimde kaynayan bir mahşer var yitirdiğimden beri
gamdan dağlar kurmuşum yüreğimin üstünde ah!
zaman defterini kapattı dört mevsim kış oldu ömrüm…
dünyanın bütün acılarına gözlerim ağlıyor şimdi
ah ben ki,.
öylesine perişan, çaresiz, öylesine kimsesiz yaşıyorum
karanlıklarda, fırtınalarda, boranlarda kaldı hayallerim
içimi açacak, elimi uzatacak hiç kimsem yok derdimden başka!...

ALınTıdır!