Gönül niye sessiz, ruhun kefensiz!

Kuşatmışsa dilimi şayet bir hezeyan
Hale tesir etmez, asla idraksiz kalan
Sen oyalan mühlet içinde anlamayan
Anlamadan nefes alan aşkı solumayan


Dert ki tenin dirliğinde bir nihayettir
Derbeder olan ancak hali bilmeyendir
Kalbin sahibi kimdir hissetmeyen bilir
Hezeyanlar içinde o kendiyle konuşur


Ah Rabbim verensin, sen bahşedensin
Rahmetin için verdiğin süreyi beklersin
Sen en güzel yârsin ölümü halk edensin
İnsanı bilen ona en güzel şeref verensin


Düşünmeli bir insan, lekeleri karşısında
Bitmeyen nefeslerin azameti konusunda
Var olan hukukun muhafazası hususunda
Hükmün sahibinin hoş görüsü noktasında


Anlamalı o insan hep bağırıp çağırmamalı
Hata karşısında, mağdura mühlet tanımalı
Hemen kararmamalı, muvazeneyi anlamalı
İnsan olduğu için onu bahşedeni hatırlamalı


Ne can ve nede kan insan içindir her zaman
İnsansız arzı cihan ne kadar anlamlaşır biran
Akledense bir insan ruhuyla o kalbini anlayan
Sağlık içinde hamd ile kulluğun gereğini yapan




Mustafa CİLASUN