Ne kolaydı karalamak sayfaları, duvarları boyamak gibi... Ya yazılanları yaşamak, yada yapmak, işte tüm mesele, işte hayatın ta kendisi... Buydu buydu gerçek olan... Titrek ellerle burkuk yürekle ve yorgun gözlerle tutunmaktı sımsıkı yeniden umutlarla... İşte zor olan buydu belki de... Amaçsız gayesiz yaşanırmıydı ki, tabiki yaşanmazdı... Yaşanmayı anlamlı kılan uğruna yaşananlardı. Tüm güzellikleriyle ve acılarıyla göz ardı edilemezdi hiç bir şey, mümkünmüydü acaba. Sanmıyorum, sanmak istemiyorum, nedenmi, çünkü her şey gözler önündeydi... Tüm çıplaklığıyla....Bir sahne oyunu gibi oyundan sonra perde kapanır. Amaç kapanmadan yaptıklarınla her zaman sahnede kalmak... (Kapansada perde, her zaman aynı sahnede kalırsın). Gökyüzünün gözyaşı dökmesi doğanın tüm güzellikleri kucaklaması müthiş şeylerdi. Paylaşmak, paylaşmak, paylaşmak... Asında herşey o kadar açık ve netti ki görmemek için kör olmak lazımdı... Ya da veda etmek gerekti hayata... Çok doluyum duygularla umursuz insanlara(dostlara) haykırmak istiyorum hepsine^ne kadar vurdumduymaz olsanız da^ ben yine yaşayacağım tüm olanlara inat... Açım ama çok açım sevgiye ve şefkate, susadım ama çok susadım tüm güzelliklere... Ve derin bir sessizlik......
