HÜZÜN DUVARLARI

Günün ışığı ve sıcağı el ayak çekmiş, gecenin karanlığı ve ayazı yerini almış...
Omuzlar düşmüş, bel bükülmüş, gözlerden yaşlar düştü düşecek...
Üşüyen ellerini sokacak bir cebi bile yok. Her zaman ki gibi yüklenmiş omuzlarına hüzün duvarlarını
ağır ve yorgun adımlarla ilerliyordu...
Nereye mi ? Kartonla çevrili bir bankın üzerinde sabahlamaya...
Kim bilir kaç gecedir ve kaç gece daha...
Derin bir nefes aldı yorgun bedenine, savurdu gökyüzüne bilinmeyene...
Karnı çoktan acıkmıştı da çaresiz dayanıyordu. Torbasından kurumuş bir dilim ekmek parçasıyla, küflenmiş bir parça peynir çıkardı. Kim bilir kaç günlük ? Dişleri bile yoktu onları öğütecek...
İndirdi omuzlarından hüzün duvarlarını ve başladı yazmaya...
Çok yalnızım.
Çok bahtsızım.
Çok hastayım.
Çok açım.
Çok üşüyorum.
Çok özlüyorum. Vesaire, vesaire...
Duvarlar bile çatlıyordu, dayanamıyordu yazdıklarına...
Ve usul usul kıvrıldı, eskimiş bankın üzerine. Ve hüzün duvarları da onun üzerine...

( ALLAH kimseyi çaresiz bırakmasın inşallah ) AMİN.