İmlaya gelmezdim...
İmlaya gelmezdim madem, beni varsayımları tükenmiş ipuçlarına assaydınız. Erken bunamanın çarmıhına gerilip kuruyuverirdim; yolsuzca delirmeden. Düğüm atmayı öğrenemezdim madem, örümceklere satsaydınız yüzsüzlüğümü, beceriksizliğimi. Ezik büzük yüzleşmeleri olmamış addederdim o zaman. Sahi parmaklarıma sormadan dertsizliği nasıl atladım kalemimden?
Şüphe yok!..
Meylim zifirde benim.
Kimbilir daha kaç çınar yılı beynime sabredeceğim iki çağrım ötedeyken kalbim.
Sus pusluğum karıncalaşırsa beni kanımdan sorun. İçkin ve çapraz sesimi düze çıkaramadım ya, inmeyeceğim yokuşa. Sözde alaşımlı hayatlara “yerli yerindelik” adına eğriliyorum. Parantez arası özenilesilere sızmaya yeltenmek dururken dimdik, kambur hükümlere erteleniyorum ben. Cesaretimi farkettiniz mi?
Dolaylı olmayarak tökezleyemiyorum alçı taşlarına. Kaprislerimin anısına hürmeten dilimi kesmeli. Dizdiğim sözcükleri duyarım sesi kısılmadan elemin belki bir gizlenme ertesi. Buğusu kentime, kazancı alıklığıma saklanan sırıtkan! Sarardığın yerden her mahvoluşu gördün de, gözlerimin su aldığını mı görmüyorsun? Alacağın olsun. Senin yüzünden yüzüm demlenmeden çöktü gözlerim. Kaybımın tanısı konmadı. Dertsizlik en ekonomik hismiş. Cimriliğim batsın. Yalnızca vitaminsiz kalmış bir bilinç içeriği değil, bilinci kayıran dikensi bir gözbağıymış söylediklerim.
Beceri acizi bu kent yorulmayı yasaklar ancak yasakları yoramaz bilirim. Bu yüzden mola vermeden ambalajlı eskimeler kucaklatıldım. Sonra emareleri tükenik aflar geldi üstüme. Yarım ağızla onları da buyur ettim. Yankının sesine rağmen yine de göz ısırtmadım içinden geçtiğim hudutsuz tufanlara. Bu çile çözülmezdi ya, sebebi mum duruşlu dolaşıklığımın soykırımı olsun. Firar farzettiğim boğulmaları kılığıma ilham kestim aklımca. Gururun eksi uç çömezliğiyle güldüm, gülündüm sonra. Sonra kar kürediler üstümden. Oysa yaşlarım ışırken -gün gibi- biteceğimi sanırdım. Ben iyice sarpa sardım. Sen hala işin alayındasın değil mi? Nedenler kentinde hazırcevap bir gerekçeye kuruludur dilin. Seni bile duyumsamazsın.
Yargılarımı çürütmeden, sisli içime yeltenme sakın.
Dönüşündeki haykırışlar seyyar olmayacak çünkü.
Kimbilir hangi dalda sallantısız kalıp bağışlanmaya miras bırakacaksın kalbini.
Kulaklarından sızıp beyninin en geveze hücresine mıhlanırken sesim, kimi bulacaksın ki benden başka yaralarını fısıldayacak…?
İmlaya gelmezdim madem, beni varsayımları tükenmiş ipuçlarına assaydınız. Erken bunamanın çarmıhına gerilip kuruyuverirdim; yolsuzca delirmeden. Düğüm atmayı öğrenemezdim madem, örümceklere satsaydınız yüzsüzlüğümü, beceriksizliğimi. Ezik büzük yüzleşmeleri olmamış addederdim o zaman. Sahi parmaklarıma sormadan dertsizliği nasıl atladım kalemimden?
Şüphe yok!..
Meylim zifirde benim.
Kimbilir daha kaç çınar yılı beynime sabredeceğim iki çağrım ötedeyken kalbim.
Sus pusluğum karıncalaşırsa beni kanımdan sorun. İçkin ve çapraz sesimi düze çıkaramadım ya, inmeyeceğim yokuşa. Sözde alaşımlı hayatlara “yerli yerindelik” adına eğriliyorum. Parantez arası özenilesilere sızmaya yeltenmek dururken dimdik, kambur hükümlere erteleniyorum ben. Cesaretimi farkettiniz mi?
Dolaylı olmayarak tökezleyemiyorum alçı taşlarına. Kaprislerimin anısına hürmeten dilimi kesmeli. Dizdiğim sözcükleri duyarım sesi kısılmadan elemin belki bir gizlenme ertesi. Buğusu kentime, kazancı alıklığıma saklanan sırıtkan! Sarardığın yerden her mahvoluşu gördün de, gözlerimin su aldığını mı görmüyorsun? Alacağın olsun. Senin yüzünden yüzüm demlenmeden çöktü gözlerim. Kaybımın tanısı konmadı. Dertsizlik en ekonomik hismiş. Cimriliğim batsın. Yalnızca vitaminsiz kalmış bir bilinç içeriği değil, bilinci kayıran dikensi bir gözbağıymış söylediklerim.
Beceri acizi bu kent yorulmayı yasaklar ancak yasakları yoramaz bilirim. Bu yüzden mola vermeden ambalajlı eskimeler kucaklatıldım. Sonra emareleri tükenik aflar geldi üstüme. Yarım ağızla onları da buyur ettim. Yankının sesine rağmen yine de göz ısırtmadım içinden geçtiğim hudutsuz tufanlara. Bu çile çözülmezdi ya, sebebi mum duruşlu dolaşıklığımın soykırımı olsun. Firar farzettiğim boğulmaları kılığıma ilham kestim aklımca. Gururun eksi uç çömezliğiyle güldüm, gülündüm sonra. Sonra kar kürediler üstümden. Oysa yaşlarım ışırken -gün gibi- biteceğimi sanırdım. Ben iyice sarpa sardım. Sen hala işin alayındasın değil mi? Nedenler kentinde hazırcevap bir gerekçeye kuruludur dilin. Seni bile duyumsamazsın.
Yargılarımı çürütmeden, sisli içime yeltenme sakın.
Dönüşündeki haykırışlar seyyar olmayacak çünkü.
Kimbilir hangi dalda sallantısız kalıp bağışlanmaya miras bırakacaksın kalbini.
Kulaklarından sızıp beyninin en geveze hücresine mıhlanırken sesim, kimi bulacaksın ki benden başka yaralarını fısıldayacak…?
Barış Akbalı
