Kalbin lisanı, niyetin suskun nazarıdır!

Ruh elhak hakikatimdir
Aklım ve irademle anlam bulan suskun melalimdir
Nefsi telakkilerim adına zafiyetler hazindir
Azmeden idrak, meşk ettiren firkat aşkın şiarında ki edeptir
Hüzün heveslerimi perdeleyen sabr-ı ikmaldir
Vicdanın asliyesi ruhuma kefildir


Muhtaç olan ruhi muvazenemdir
Sıırına vakıf olmadığım ilmin, merak gailesindendir
Meşkuk olan avanemdir, izana duçar olan kimdir
Tefekkür etmeyen gönül nasıl bir elemdir
Emel için serap olan lahzalar hangi umudun sefilindendir
Kalbin yoksa bir nazargah değil midir


Hak taala iradeni hür bırakmış
İçinde yaşadığın ve yazdığın kitabı kim için yazdırmış
Fark etmediğin ve fakat kal ettiğin hikmet varmış
Seni sana bırakmayan vicdanın sukuta kanarmış
Nefsin hoyrat kaldıkça izanın kararırmış
An ağlar, zan nara anbean yakınmış


Kimi sual ettimse, yıkık ve virandır
Dünya nimetleri adına nefsine paye sunan nazardır
Ötesi için sukut etmesi ne kadar manidardır
Ah ettikçe çaresiz için kararmaktadır
Akıl ne zaman fark ettiren aşktır
İhlastan yüz çeviren gamdır


Hazan ne güzel bir hicrandır
İbretin senasından ilzam olan hakikattır, aşk-ı ardır
Sinesinde edebi taçlandırmayan insan mıdır
Yoksa nefsi adına telef olan bir can mıdır
Dinmeyen heyacan ecelin sırrıdır
Ölüme meydan okuyan zandır


Ey yaren niçin meyledersin
Kederin içinde demlenmeye nail bir nefes misin
Bahtın çaresiz değil, aşk yitik umutların meşkide değil
Neden hüzün içinde kalırsın, şevki anmazsın
Umutların şavkında nefes almaya çalışmazsın
Yoksa ağlamak için mi böyle yaşarsın


Şair gönülden seslenir, edebin dilidir
Şekliyet için asla vaktini hasretmeyen bir zat-i nefestir
Hakkın tasattuku için vecdin süretinden esindir
Ecri için hürriyet bulan bir kalptir
Aşkın figanında yanan serdir
Umutla yaşayan yürektir




Mustafa CİLASUN