Kemal Cevahir - Yakıyorum Elveda'ları..

Seni ararken kaybolduğum bu kentte
Saklanmaya çalıştığın her sokağın köşe başında bekliyordum oysa.
O loş lambanın yanmadığı gecelerde
Boş bir bankta beklerdin her zaman...

İlk kelimelerini hatırlıyorum, hala saklımda
Kalbim titremişti, merhaba dediğin anda
Sonra belkiler bırakarak arkanda
Hoşçakal demiştin, alnını yüreğime dayayıp da.
Ve birde, elveda...

Ne unutmak için çabaladım
Ne kusmak için sana olan nefretimi
Seni hep sevmek için aradım...

Şimdi bir intiharı taşırken yüreğimde
Bulanık bir nehir görüntüsünde siluetin gözlerim
Ölüm için ölmek değil mağmumun
Yabancısıyım kentimde kendimin
Celladım, senimin ve kentimin
Kırbacıma boğun eğdiremiyorum
Ve birde, elveda-na-...

Sonrası gece ve sessizlik
Susuşlarımı konuşturuyorum yine
Bedeni harap kelimelerin suskunluğunda
Harflerin nefesi bile gelmiyor kulağıma
Yine de her gitmenin bir yalnızlık olduğu kentimde
Kimseler duymuyor haykırışlarımı
Ve birde, elveda-mı-...

Yine demleniyor gönlüm, aşkının ateşiyle
Mum alevi gibi sevmelerinde
Gitmesem de kalmana gücüm yok artık
Bendeki anıların bir duvar şimdi, yıkık
Ve bıraktığın bir yürek, kırık...

Her gece zamansız bir ânı atıyorum denize
Bir senden, iki benden
Belki denizi kurutacak attıklarım
O kadar çok sen ve az ben var ki hayatımda
Ya ömür yetmeyecek atmakla
Ya da ömrüm geçecek
Attıklarıma yeni bir ân katmakla...

Bileklerimde yeni bir intiharı taşıyan izlerim
Senin adın gibi.
Gözyaşı akıyor pınarlarımdan sımsıcak
Kan gibi.
Beni yakıyor, seni yakıyor
Kentimi yakıyor.
Sen yandıkça ben külün oluyorum
Sadece taş duvarlı kalbini yakamıyorum
Ve birde, elveda-nı-...