babamın ayakkabıları düşüyor aklıma
ebediyen astarsız
ebediyen yalnız
teki, ötekinden bihaber
gece miyiz değil miyiz
ne bu bileklerimden geçen karaltı
evim hep
çelikten dökme bir ejderha üzerinde
babam ki ayakkabıları elinde
beni koruyor alevlerden
sarsıcı
evimi gören sokak köşesinde
sevişiyorum
derin bir matemle
sokak lambasının altında
sırf şiirler filizlensin diye
misal yani
tuttuk Istanbul'un en kolibasili yerinde
tuttuk birkaç gececi
öldürdük
"Istanbul'u Dinliyorum" u,
arkasından tekmeler savurdu
babam ve ayakkabıları
önce ayakkabıları savurdu
ardından babam
katlettik mısraları
sırf dinlenecek ne kaldı diye
yanlışımız varsa
şiir okuyun
sunu;
kan siyah
revan siyah
üzülmeye gerek yok
çünkü rengarenk siyah
Metin Çalışkan
