Okunası Yazı..

Çok ama çok en çok özledim anne.....

Bugünlerde hep çocukluğum geliyor aklıma...

Küçükken kolumu ısırarak yaptığım saatler düşüyor hatırıma

zamanın bu kadar canımı acıtacağı gelmezdi aklıma

demekki henüz o günlerde belliydi, çocuklar hissedermiş ya....

Büyüdükçemi yitiriliyor hisler anne! yanılgılarla

dahadamı büyüyor insan, kalp kırıkları canına battıkça....

Şimdilerde anlam verilemeyen buğulu bakan gözlerim,,,

Ahhhh/sız içi gülen gözlerim nerde...

Nede erken yağdı hüzünler hayatıma..

olsun yinede şikayetim yok kimseye...

Ateş düştüğü yeri yakıyor biliyorum, buna şahidim de,

anlamadığım, sahip olunan değerlerin kıymeti yitirmeden bilinmiyorya

merakım, dünyanın kanunumu böyle anne?

İçim ağlıyor ben yanıyorum...


Ne yapsam, içimi bir türlü yatıştıramıyorum

neden bu denli savunmasız/çocuklaştım sence...

Ahh annem çocukluğumdaki gibi,

Yemek saatinde dağılan evimi, yeniden kurabilsem kolayca,

sen kokan örtülerinle kapatsam yine masanın etrafını

içinde kalsam yine çocuk hayallerimle,

dikiş tutmayan sevdalara şahid olmak yerine,

oyuncak bebeklerime elbiseler diksem yine....

Mutfağımdaki hüznün yerine,

harçlıklarımla aldığım çikolatanın lezzetine varsam yine...

Uzun bir süre çıkmasam,,bulunmasam, görünmesem gözyaşlarımla...

Zaman herkez için faklı ilerliyor,,,çocukluğuma dönemem biliyorum ama

en azından korunma duygusuyla sarılabilseydim kollarına,

söz! hiç şımarmazdım, tüm usluluğumla,

dizlerine yatabilsem, sızım biraz olsa dinse,

her zamanki gibi susarak anlatırdım, ziyanı yok yine, sen üzülme....

Sende sadece dokunsan, şefkat kokan ellerinle saçlarıma,

İnan başka birşey istemem şu anda...

ah keşke hep çocuk kalsaydım...

 

Çok güzeldi kardeşcan emeğine sağlık.