Yine uzak denizlerden döndü yelkenlim
Yine kara kış sonrası gök kubbene indim
Ben yaralıydım sen bilmezdin
Her bahar esrarlı perdesini sıyırıp bakardım hayatına
varılamaz bilirdim geçtiğin yollar
ardından içimde ne güller solardı
ben kanardım sen bilmezdin
Hüznün duyulunca sonsuzluktan
Yağmurunda ağlardı gökyüzü göz pınarlarının
Sırılsıklam olurdum sen bilmezdin
Matemim olurdu uykusuz geçen tek bir gecen
Oysa bilirdim gözlerinin buğulu karasından alırdı rengini
İçimin dehlizlerinde demlenen gecenin karanlığı
Benim canım yanardı sen bilmezdin
Masumlaşınca alınırdı yalnızlığın
Kalabalık odaların yabancı seslerinden kaçıp
İçinde biriktirdiğin bir dünyaya taşınırdın
Sırça bir saraydı odandaki dört duvar
yaşamdan habersiz alemi seyrettiğin
kavanozda kendini deryada sanan balık
Ne dünyanın ne kavozun farkındaydın
Sen benim dünyamdın,sen bilmezdin
Ay ışığı vurgundu ay yüzüne
Telaş ve hasretle eserdi başında meltem
Dokunabilmek için bir anda olsa saçının tek bir teline
Ay sana vurgundu kıskanırdım, sen bilmezdin
Heyecandan titrerdi bir mum alevi gibi güneş
Senin gözlerine hasret
Vuslata erebilmek için ilk seherde
Hiç uyumadan hiç dinlenmeden yolunu beklerdi
Ben varolduğun günden beri hala uykusuz
Sen bilmezdin...
Önder Kaç
