Nehir saçlı kız!
Beyrut kadar sessiz, nemrut kadar masum!
Saçlarında sürüklenirken ben, yedi uyur gibi masun.
Sana şükürler olsun derdi böyle veren Mabudum.
Sana da andım olsun unutuyorum ve gidiyorum.
Ömrüm yokluğunla son bulsun.
Çok sevdim seni. Evet.
Gittiğin günden beri, yaşımı azaltarak yaşadım yılları.
Günler ay gibi geçti yıl oldu yalanlarımız.
Daha bir çocuk oldum şimdi.
Ağlayan, korkan, oyuna alınmayan,
Yemyeşil erik ağaçlarına bile eli uzanmayan yüzü kehribar renkli çocuk.
Büyümeyi hayal etmeyi özledim.
Sensizliği değişir gibi sessizliğe,
Çocukluğumdaki gibi,
Susuz kalıp oruç bozmayı özledim.
İzan gözlü kız! Sana ezan gibi sonsuzum.
Bilirim.
Diline lal olsam arsız, söz olsam lüzumsuzum.
Yinede buradayım.
Kim bilir?
Belki sen Leyla’nın torunu, ben Mecnun’un yolcusuyum…
Bunu söylemek için artık çok geç değil mi?
Durdu aslında zaman ama günler ay gibi geçti.
Gidiyorum bu sefer hem de dönmeyecek kadar asilce.
İnançlarıma tutunurken yutkunur gibi susuzca.
Ve ağlayacak kadar çocukça,
Gidiyorum.
Kimseden murat almadım,
Ve sanırım kefene yakışacak kadar kemale erdi yaşım.
Viraneler gördüm hurafe gözlerinde avare gezinirken.
Kendi kendime yenildim.
Roman yüzlü kız!
Ah neler gördü gözlerim
Deniz kenarlarında ne rüzgârlar yedi saçlarım
Verilmeyen sözlerden yoruldu kulaklarım
Kara sulardan içti ayaklarım
Sonra, sonra sana uzandı ellerim
Dokundum sandım
Yokluğuna yazılmış meğer kaderim.
Daha bir değiştim.
Sel gibiydi sözlerim
Yel gibiydim
Sen!
Koca bir ömrü delip geçtin.
Ben!
Kalafat yorgunu eski bir gemi gibi…
Çelimsiz her dalgaya boyun eğdim.
Sarsıldım.
Anladım ki
Seni hak etmedi harflerim.
Hem sana yazılmadı ki bunlar.
Artık yazmayı bıraktım.
İlim, bilim, felsefe.
Hiç biri umurumda değil artık.
Böyle bitmezdi sen olsaydın.
Biterdi bu roman sen kahraman olsaydın…
Elveda güzel insan.
Sen sağ ben sükûnet…
Samet Koç
