Seni öyle Sevmi$imki !!!!

Seni öyle sevmişim ki kendimi kaybetmişim. Her şeyimi senin için hiçe saymışım. Bu nasıl olur? Nasıl bir başkasını kendinden daha fazla sevebilir insan? Bunu anlamıyorum şu an. Gözlerinde kendimi görüyorum., rüyalarımda seni. Artık yoksun yanımda. Ben var mıyım hayatta ? Varım, bedenim yaşamaya devam ediyor. Çünkü henüz ölmedim, ama bir sor gerçekten yaşıyor muyum diye. Gerçeği bir sor. Var olmak ne demek. ? Sadece bana kalmış yaşam kalıntıları mı ? Yoksa senin de içinde olduğun bir bütünlük mü? Sensiz hiçbir şeyin anlamı yok. Sen vardın da anlamı vardı. Sen bendin. Ben ise sen. Senle biz elmanın iki yarısı değildik. Elmanın ilk yarısıydık. Diğer yarısı hiç umurumda değildi.


Gülüşün..... Beni öldüren ve can veren gülüşün. Her şeye değerdi. Güneş kadar aydınlık, Şaşal su kadar saf. Sen neydin? Hala çözemedim. Ayrılık sebebini bile bilmiyorum. Ama sen neydin.? Gündüzüme güneş, karanlık geceme dolunay olmuştun. Gözlerim kapalı yürüyordum sen yanımda yokken bile. Ya şimdi.... Güneşin kendisi bile aydınlatamıyor yolumu. Halbuki güneşi kendime enerji kaynağı bilirdim. Şimdi güneş "benim yapacak bir şeyim kalmadı artık" diyor. Ay bile bana bakmıyor artık. Geceme ışık olmuyor.
Tek yapabildiğim içip içip sızmak. O zaman bana alkol çare oluyor. Ama bilirsin. Ben, sen varken içmezdim. Hem de ağzıma bile almazdım. Şimdi tek dostum ve de düşmanım alkol. Sanki seni unutuyormuşum gibi. Hayır asla. Seni unutmak mümkün mü? Nasıl bir dere yatağını bilmez. Aktığı yer meçhul olsa da. O dereden ben su içmişim. Serinlemişim. Yaz günü buz gibi suyunla serinlemişim.


Sen benim her şeyimsin. Her şey olmak nasıl bir duygu bilir misin? Her şey ve de hiçbir şey. Sen varken her şeydim. Dağları delecek gücüm vardı. Okyanuslar aşacak gücüm. Ama şimdi yoksun. Ve ben her şeyimle beraber hiçbir şeyim. Hiç im. Hiç olmayı hissetmiyorum şu an. Zaten hiçim. Sabah kalkıp bugün yeni bir hayat var diyemiyorum. Çünkü sen yoksun. Sen yoksan yeni bir günün ,hayatın ne anlamı var.? Sensiz geçen bir saniyenin ne anlamı var?.


Şimdi meçhule giden bir gemi gibiyim. Hangi limandasın bilemiyorum. Rüzgar bile yardımcı olamıyor artık. Eskiden yelkenlerime eserdi tatlı tatlı. Şimdi Okyanusun ortasında kaldım. Pusulam sendin. Sende yoksun şimdi. Ne yapacağım ben. Nasıl yaklaşacağım, sığınacağım bir liman bulacağım? Sen benim tek sığınağımdın. Rotası belli olmayan gemiye rüzgarda yardımcı olmazmış. Bana da olmuyor. Rotam sendin. Ama hayat bunu kabul etmedi. Şimdi ben ne yapayım?


Biliyorum sen bu yazıyı hiçbir zaman okumayacaksın. Cevabın da yok . Olamaz da. Ama biliyorum, rüyalarına giriyorum. Sen de benim rüyalarımdasın. Ne olur, bana yol göster. Es bana doğru. Seni her halinle sonsuza kadar seviyorum seveceğim de. Ahh keşke yanımda olsaydın da sana son kez de olsa sarılabilseydim. Seni kemiklerini kırarcasına sarabilseydim. Ne olurdu sanki.

Ama nafile. Her şey için çok geç. Seni bana yazan kalem de kurudu, ayıran kalemde. Yeniden yazmamız artık mümkün değil. Ben hiç olmaya mahkumum,denizlerde kaybolmaya mahkumum. Ama sen her şeye değersin. Sevgi denizinde ben boğulurken, sen bilmediğim yollarda yürüyeceksin. Bilmediğim sularda serinleyeceksin.


Ahhh keşke güneş beni anlayabilseydi. O zaman belki sıcaklığı ile cansız bedenimi yok ederdi de ben de sonsuz huzura kavuşurdum​